Λοκριγκάνα, Λεωνίδας Γαλάζης

Η ποιητική συλλογή Λοκριγκάνα του Λεωνίδα Γαλάζη (Γαβριηλίδης, 2010) είναι χαρακτηριστικό έργο ενός δημιουργού που δεν επαναπαύεται στα τετριμμένα και τα κατακτημένα της ποιητικής του τέχνης. Ανήσυχο πνεύμα, βρίσκεται διαρκώς σε συνεχή αναζήτηση και εξέταση νέων ποιητικών εκφραστικών τρόπων και πειραματισμών τόσο στο περιεχόμενο όσο και, κυρίως, στη μορφή.
Στην προηγούμενη συλλογή Παραδαρμός Εν αλφαβήτω (εκδ. Χρ. Ανδρέου, 2007), πρωταγωνιστούσαν οι λέξεις, που εξεγείρονταν, κυριαρχούσε ο απρόσμενος συνδυασμός τους, η πολυσημία, η παραχάραξη των νοημάτων μέσα στα πλαίσια ενός ποιητικού ευρήματος που στόχο είχε να αποκαλύψει τις ανθρώπινες συμπεριφορές, την υποκρισία και την πολυεπίπεδη κρίση που μαστίζει την κυπριακή κοινωνία.
Τώρα, στη νέα συλλογή, πολλά από τα ποιήματα μοιάζουν με πεζά κείμενα μικρής φόρμας. Ωστόσο, παρά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, τα κείμενα αυτά διατηρούν όλους τους εκφραστικούς τρόπους της ποίησης. Βέβαια, συναντούμε θέματα με τα οποία ο ποιητής ασχολήθηκε και στις προηγούμενες συλλογές του. Ωστόσο, εδώ αντικρίζονται μέσα από μια νέα οπτική γωνία ή φωτίζονται καινούριες πτυχές και παράμετροι. Έτσι, επανέρχεται η σχέση εξουσίας και εξουσιαζόμενου, οι ποικίλες μορφές ελέγχου και εξάρτησης, τα όρια της ελευθερίας και η υποκρισία. Είναι χαρακτηριστικές και ενδεικτικές οι λέξεις και οι φράσεις μέσα από όλο το βιβλίο: ηλεκτροσόξ της εξουσίας, αφεντικά, αντεγκλήσεις δυναστευόντων και δυναστευομένων, βασιλείς, βασίλειο, βασιλική αυλή, αυλικοί, τμηματάρχες, σκοτεινοί διάδρομοι υπουργείων, διάδρομοι κυβερνητικών κτιρίων, ανακτορικοί σύμβουλοι, υποδείξεις, επιτροπές και υποεπιτροπές, το σύστημα, διοικητικές πράξεις, Γραμματείς, Φαρισαίοι.
Άλλα θέματα είναι τα προσωπικά βιώματα και οι μνήμες αγαπημένων προσώπων που χάθηκαν, το κυπριακό πρόβλημα και οι προεκτάσεις του (τούρκικη κατοχή, οι αγνοούμενοι, τα γεγονότα που προηγήθηκαν της τραγωδίας με υπαινιγμούς για τη δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων, οι στρατιώτες, η διπλωματία και οι μεσάζοντες, ο μακάριος ύπνος, η αλλοτρίωση και η αδιαφορία), οι κοινωνικές πραγματικότητες και η τρέχουσα επικαιρότητα (η εκμετάλλευση των οικιακών βοηθών, των ξένων εργατών, η δήθεν φιλανθρωπία). Επίσης, κεντρικό θεματικό μοτίβο της ποιητικής συλλογής είναι ο ποιητής-σιδηρουργός που σφυρηλατεί πάνω στο αμόνι την ποιητική του τέχνη. Ζητήματα ποιητικής επανέρχονται, λοιπόν, και σ’ αυτή τη συλλογή με μια διάθεση σαρκασμού, αυτοσαρκασμού και ειρωνείας για το ρόλο των ποιητών, τον έλεγχο της συνείδησης, της στρατευμένης και ανούσιας ποίησης, της φιλοσοφικής ενατένισης, (ξάφνου σας κυνήγησαν οι στίχοι, στις σορούς των ποιημάτων, μολυσμένοι στίχοι, των αδυσώπητων ποιημάτων, Τις σπασμένες αρθρώσεις των ποιημάτων. Απ’ όπου το νερό δίχως οίκτο στο μεδούλι των στίχων διεισδύει). Γενικά, και με αυτή τη συλλογή του ο ποιητής ελέγχει την κυπριακή κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και εξετάζει τη θέση του ατόμου μέσα σ’ αυτήν.
Κι όλα αυτά, μέσα από φορμαλιστικούς πειραματισμούς, λογοπαίγνια (χαρακτηριστικός ο τίτλος), ελλειπτικές και ασύνδετες προτάσεις, ελεύθερους συνειρμούς, συχνές προστακτικές που δίνουν την εντύπωση του διαλόγου ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεσμένους, τολμηρές μεταφορές και απροσδόκητους συνδυασμούς λέξεων. Είναι εμφανής, αλλά λιγότερο από ό, τι στην προηγούμενη συλλογή, η επίδραση της ποιητικής του Μόντη. Η παράδοση κατέχει ακόμα σημαντική θέση, ενώ ανιχνεύεται η απήχηση του Σαίξπηρ, οι ιδέες του Πλάτωνα και η ελληνική μυθολογία.


Παροράματα

Στα χαρακώματα των προτάσεων
στις γαλαρίες των παροραμάτων
οι αγαθές προθέσεις, τα προσχέδια
των αδυσώπητων ποιημάτων

οι φωτεινές επιγραφές
οι εκπνοές εν μέση οδώ.
Οι δημόσιες ανακρίσεις
οι σκοτεινοί διάδρομοι των υπουργείων.

Τα νοήματα των υπόδικων ρημάτων
εν μέσω πλήθους νοσταλγών της βασιλείας
εν μέσω πλήθους επιθέτων.

Κύριε σκηνοθέτα, είδαμε τα κεφάλια
των παροραμάτων.
ακούσαμε τις εκκλήσεις τους.